Stefan aan de onderkant van de wereld Verhalen en foto’s vanuit Nieuw-Zeeland

(Vervolg op dit bericht)

Alle vogels in dit bericht zijn meegebracht van andere werelddelen. De meeste uit Europa, ofwel om de Engelsen een thuisgevoel te geven, ofwel vanwege hun belang bij de landbouw, maar sommige komen ook uit andere werelddelen.

De geschiedenis van Nieuw-Zeeland is anders dan waar ook ter wereld. Grofweg 80 miljoen jaar geleden splitste het af van Gondwanaland, en sindsdien is er geen interactie geweest met de rest van de wereld. Ongeveer 700 jaar geleden kwamen de eerste mensen, de Maori, poolshoogte nemen. Wat zij aantroffen was uniek: een land waar vogels de dienst uitmaakten. De enige zoogdieren waren enkele vleermuizen en zeehonden aan de kust. Verder wat kikkers en hagedissen, de Tuatara’s (de enige nog levende nazaten van de dinosauriërs), en de Weta’s uit mijn vorige bericht.

De vogels hadden dus het rijk alleen, en dat leidde tot compleet andere soorten dan elders ter wereld. De maori vonden vooral de moa interessant, gigantische vogels die niet konden vliegen (net als struisvogels, al zagen moa er heel anders uit). Op deze vogels werd uitgebreid gejaagd, en ze zijn enkele eeuwen geleden uitgestorven.

De eerste Europeaan die de kust van Nieuw-Zeeland aandeed kwam uit Lutjegast. In deze streken is hij erg beroemd, en heeft hij een zee en een eiland voor de kust van Australië naar zich vernoemd gekregen. Zijn naam was Abel Tasman. In 1642 legde hij aan voor de kust, om prompt ruzie te krijgen met de Maori. Vier van zijn mannen hebben dat niet overleefd. Tasman vertrok weer, en de volgende ontdekkingsreiziger deed zich pas aan in 1770: James Cook. Die zag wel wat in het land, en niet al te lang daarna begon Engeland met de kolonisatie. Dat leidde tot een hoop ellende, waar ik het nu niet over wil hebben.

Wat deze kolonisten (Maori en Europees) namelijk meebrachten waren zoogdieren: muizen, ratten, katten, honden, wezels en een hoop vee. De vogels van Nieuw-Zeeland hadden geen idee wat ze met dit soort dieren aan moesten, en vormden dus een makkelijke prooi. Dit leidde ertoe dat nog veel meer soorten uitgestorven zijn, en nog altijd zijn erg veel soorten bedreigd in hun voortbestaan.

En dan zijn er ook nog de Europese vogels, die meegenomen waren zodat de Engelsen zich een beetje thuis zouden voelen. De mus is hier alles behalve bedreigd, net als de merel, zanglijster, spreeuw en verschillende vinken. Maar deze vogels zijn vaak agressief tegenover de oorspronkelijke bewoners, en bezetten de broedplekken.

Een aantal soorten vind je nu alleen nog op kleinere eilanden, waar geen roofdieren zitten. Maar er wordt steeds meer ondernomen om het tij te keren. Een van die initiatieven ligt vlak bij mijn huis: Karori Wildlife Sanctuary. Dit is een groot gebied waar een hek omheen is gezet dat voor roofdieren ondoordringbaar is (het hek is 8.6 km lang). Binnen worden diersoorten (waaronder de Kiwi en de Tuatara) uitgezet die ongestoord kunnen broeden. Hieronder zie je een foto van het hek en wat je aan de andere kant vindt. In twee volgende berichten zal ik een aantal foto’s van vogels plaatsen.

Een typisch Nieuw-Zeelandse diersoort is de Weta. Dit insect, verwant aan de sprinkhaan, is erg groot. De soort die hierboven op de foto staat leeft in grotten; andere soorten kunnen nog groter zijn en slapen overdag in boomholtes, om ‘s nachts actief te worden. Het lichaam van het exemplaar op de foto, dus zonder voelsprieten en poten, was ongeveer 2cm lang.

Ik kwam hem tegen in een oude goudmijn in Karori Sanctuary, een vogelreservaat vlak bij Wellington. Over de vogels schrijf ik later meer.

Vanavond heb ik boodschappen gedaan. Op de heenweg heb ik een kleine omweg genomen om wat foto’s te maken, en voor de verandering heb ik ze meteen uitgezocht. Van de 89 foto’s zijn er nog zo’n 16 over, en 6 daarvan staan hieronder.

Op de eerste zaterdag was ik, vanwege de jetlag, erg vroeg wakker. En dus stond ik om 8 uur ‘s ochtends buiten voor wat een lange wandeling zou worden.

Het centrum van Wellington is omringd door heuvels. Een aantal daarvan, de “Town Belt”, is bewust groen gelaten, al door de eerste kolonisten. Dat maakt Wellington tot een stad waar je heerlijk kunt wandelen. Wellington is gebouwd in een grote baai, met een aantal verschillende inhammen. Ik ben naar Evans Bay gelopen, en daarna langs het water terug naar de haven. Dat klinkt een stuk gemakkelijker dan het is: omdat de Town Belt tussen mijn apartement en Evans Bay ligt, kwam er toch nog aardig wat klimwerk bij kijken.

In de haven heb ik geluncht (vis, natuurlijk!), en omdat het toen nog erg vroeg was, besloot ik om Mount Victoria te beklimmen (196 meter hoog). Bovenop staat een uitkijk-platform waar je een mooi overzicht hebt over de stad en het omliggende land. Tenslotte terug naar mijn apartement.

Misschien was dit allemaal een beetje teveel van het goede. De laatste paar straten terug naar huis waren erg lang, en ik liep niet meer zo heel snel. Maar het was een prachtige wandeling, met prachtig weer, en dus meer dan de moeite waard!

Vanmorgen werd ik wakker van mijn wekker (regelmatig is het de glasbak die buiten, recht onder mijn raam, geleegd wordt, die het ‘m doet). Ik zette de TV aan om het nieuws te bekijken, en er klopte iets niet… Het was op TV al een uur later!

Blijkt dat van zaterdag op zondag de zomertijd is ingegaan… Ik was een complete dag doorgekomen zonder dat te merken! Achteraf gezien verklaart dat waarom de bus een kwartier later kwam dan verwacht. Die bewuste bus bracht me trouwens van Island Bay terug naar het centrum, maar daarover schrijf ik een andere keer.

Met de zomertijd is het tijdsverschil met Nederland opgelopen tot 11 uur (het was 10 uur). En als jullie over een maand naar wintertijd overschakelen, wordt het zelfs 12 uur! Dat laatste maakt het omrekenen wel weer makkelijk. Ik heb hier mijn telefoon en mijn laptop nog op Nederlandse tijd staan; mijn horloge en wekker geven de Nieuw-Zeelandse tijd weer.

Als je naar buiten kijkt, dan is het nog niet echt tijd voor zomer. Gisteren wel, toen was het heerlijk zonnig langs de kust, maar vandaag ziet het er meer uit als een herfststorm!

…loopt stijl omhoog.

Dat gebouw rechts boven, achter en boven dat flatgebouw op de voorgrond? Daar werk ik deze maanden. Het ligt nog iets hoger dan dat halfronde gebouw linksboven.

De techniek staat voor niets tegenwoordig. Ik heb een apparaatje bij me dat elke 5 seconden opslaat waar ik ben (met GPS), en hoe hoog dat is. Op die manier kan ik later precies terugvinden waar ik elke foto gemaakt heb. Maar je kunt er nog meer mee! Met de gegevens van dat apparaat heb ik de volgende grafiek gemaakt, die het hoogteverschil tussen mijn appartement en de universiteit weergeeft.

Okee, het is net geen 100 meter, maar binnen in het gebouw moet ik nog een trap op voordat ik bij de lift ben!

De heenreis bestond uit vijf delen. Het eerste deel, Eindhoven-Schiphol per trein, is niet erg interessant. Het tweede deel is Schiphol – Shanghai. Ik vloog met KLM, en via online inchecken had ik een plaats gekozen achterin het vliegtuig. Het vliegtuig was een 747, en bij KLM betekent dat een centraal entertainment-systeem. De films die werden vertoond waren Iron Man, Indiana Jones IV, en een of andere kinderfilm. Ik heb alleen de eerste gevolgd (hij was trouwens best aardig), want het geluid van mijn stoel deed het nauwelijks. De knop om het harder te zetten was defect, of zoiets. Ik had zo weinig beenruimte dat ik, zelfs wanneer ik helemaal rechtop zat, de stoel voor me raakte met mijn knieën.

Een kleine 11 uur later zijn we geland in Shanghai. Het was daar vroeg in de ochtend, en dus vrij uitgestorven. Het eerste dat me opviel was de geur, van Chinees eten. Er was geen eetgelegenheid in de buurt, voor zover ik kon zien, maar toch die geur. Het tweede dat me opviel was hoe glimmend schoon het was. Dat was ook niet gek, want er liepen verschillende schoonmakers rond die zelfs de aanwijsborden aan het oppoetsen waren. Bij de douane was ik blijkbaar een apart geval, want ik moest mee naar een andere balie, waar een speciale stempel uit een kastje gehaald werd. Met stempel mocht ik verder. Volgens mij was het probleem dat ik naar de andere terminal moest, en dus echt een stukje het land in. Maar ik had van tevoren al gelezen dat dat geen probleem was, zolang ik binnen 48 uur maar weer weg was. Ik moest overigens mijn bagage van de band halen, zelfs al hadden ze die vanuit Schiphol ingecheckt tot in Auckland!

Op naar de volgende terminal, dus. Bij de ingang stond me een verrassing te wachten: mijn bagage werd gecontroleerd. Nou ja, een beambte had een stok met daarop een klein doekje. Daarmee wreef ze over de koffer, en dat ging daarna een machine in. Een soort van digitale speurhond. Daarna was nog niet alles in orde: ik moest even wachten tot zich een groepje mensen had opgehoopt, en toen pas mochten we met z’n allen tegelijk naar binnen. Ik heb 50 euro gewisseld in Chinese Yen, en toen begon het grote wachten. Bij de Burger King een koffie met gebak gegeten (veel meer keus was er niet), en verder maar wat gelezen.

Toen ik eindelijk, zo’n 2 1/2 uur voor vertrek, kon inchecken, heb ik nog iets gegeten in de vertrekhal (die wel allerlei winkeltjes had, in tegenstelling tot het deel van het vliegveld voor de douane). Ook nog geprobeerd om een bekertje water te drinken uit een automaat met een bord “drinking water”, maar dat was extreem smerig van smaak, dus dat heb ik na 1 slok weggegooid. Voor een van de winkeltjes stond dit:

Je verwacht natuurlijk ijsjes in zo’n ding, maar deze was met iets anders gevuld:

Genoeg over China, laten we doorgaan met het derde deel van de reis: Shanghai-Auckland. Weer een vlucht van zo’n 11 uur, even saai als de eerste. Maar wat een verschil in luxe! Zeker 5cm meer beenruimte, en een eigen LCD scherm, om zelf een film te kiezen. Daar heb ik niet heel veel gebruik van gemaakt, omdat ik me toch nogal brak begon te voelen van zo’n lange reis, maar ik heb wel nog The Forbidden Kingdom gekeken, een Kung Fu-film met Jackie Chan, Jet Li en een of andere Amerikaanse jongen omdat het verhaal daar nu eenmaal om vroeg. Best leuk. Ik zat naast twee Nederlandse meisjes, dus de optie om via Shanghai te vliegen is niet zo vreemd als sommige mensen schijnen te denken. Vooral de aansluiting is goed: je hoeft geen halve dag op het vliegveld door te brengen. Gedurende de rest van de reis net gedaan of ik sliep, en soms trapte mijn lichaam er nog in ook…

En toen was daar Nieuw-Zeeland! Voor we het wisten stonden we alweer aan de grond. Daar liepen we via tax-free winkels (vrij ongebruikelijk: die waren specifiek voor aankomende passagiers daar neergezet) en een welkomstboog van Maori houtsnijwerk naar de douane. Die vonden de stempel in mijn paspoort erg bijzonder en vroegen zich af wat ik in China had uitgespookt. Ik vertelde dat ik van terminal naar terminal gelopen was, en dat scheen alles te verklaren. Ik kreeg nog een stempel en mocht het land in. Mijn koffer mocht even later nog door een “Biosecurity” scanner, en toen was ik echt in Nieuw-Zeeland. Het was weer vroeg in de ochtend, en de zon was nog niet op. Aangezien ik niet veel beters te doen had, heb ik mijn koffer (22 kilo, maar ik heb niet hoeven bijbetalen) en tas (11 kilo, vooral dankzij een hoop boeken, maar laptop en camera wegen ook niet niks) de trap opgezeuld naar een uitkijk-terras (nouja, het was een afgesloten ruimte met ramen aan drie kanten). Het wolkendek zag er heel bijzonder uit: een langgerekte band van vrij laaghangende wolken. Het duurde even voor ik me realiseerde dat dat was omdat er bergen achter lagen. De zon begon op te komen, en dat gaf leuke lichteffecten (die helaas niet helemaal mooi overkomen op de foto).

Maar dat was nog niet het eindpunt: er stond nog een vlucht op het programma: Auckland-Wellington. Binnenlandse vluchten zijn altijd wat minder streng met paspoortcontroles, maar hier was het wel heel erg: alleen bij het inchecken van mijn koffer is er naar mijn paspoort gekeken! En in Wellington stond de man die me kwam afhalen haast bij de uitgang van het toestel, nog voor de lopende band met koffers! Het opstijgen vanuit Auckland was prachtig: de baan ligt pal naast het water, en het vliegtuig maakte direct een bocht waardoor je de baai, de heuvels eromheen (met schapen) en de stad goed te zien kreeg. Daarna vlogen we helaas vrijwel de hele reis boven een dicht wolkendek.

Het laatste deel van de reis was de tocht van Wellington Airport naar mijn appartement. Ik werd opgehaald met de auto (ik wilde direct aan de verkeerde kant instappen, natuurlijk), en netjes voor de deur afgezet. Ik besloot om, voor naar de universiteit te gaan, een uurtje te slapen. Dat was geen goed idee: toen ik opstond voelde ik me bijzonder belabberd. Daarna toch maar naar de universiteit, om in het ritme hier te komen. Dat is vrij aardig gelukt: al na een paar dagen begon ik op het juiste moment honger te krijgen. En ook de vermoeidheid, die op de eerste dagen om een uur of 4 inzette, bleef weg. Maar nog steeds bekruipt de slaap me ‘s avonds vrij vroeg. En dat is dan meteen ook de reden dat dit weblog een weekje achterloopt. Ik zal proberen om dat snel in te halen!

Het is weer eens zover: ik zit een tijdje in een vreemde stad (over de vorige keer kun je hier alles lezen). Natuurlijk wil ik iedereen op de hoogte houden van mijn ervaringen, en ook wel wat van de stad en het land laten zien. De stad is Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland.

Ik wens je veel leesplezier, en hoop dat je af en toe ook iets van je laat horen! Dat kan via e-mail, maar ook door onder een van mijn berichten een reactie achter te laten.