Stefan's Waterloo Just another WordPress weblog

Ik zit hier op het vliegveld met nog twee uur voordat het instappen begint. Bij uitstek de tijd om het over een belangrijk onderwerp te hebben: het toilet. Een typisch Noord-Amerikaans toilet (er is geen verschil tussen de Verenigde Staten en Canada) bestaat uit een grote kom, meestal van het merk “American Standard”, waar flink wat water in staat, veel meer dan je in een Nederlands toilet zou verwachten. Het doorspoelen is een hele ervaring: er ontstaat een ware draaikolk, en uiteindelijk verdwijnt het water met een luid geslurp (zie deze strip).

De nadelen van dit type toilet zijn aanzienlijk: de draaikolk kan flink spetteren, en ik heb nooit zoveel verstopte toiletten gezien als hier.

De verdere inrichting van een (openbare) toiletruimte stemt niet vrolijker. De toiletpotten zijn gescheiden door houten schotten en deuren, die ongeveer 20 centimeter boven de grond beginnen en zo’n 1 meter 85 boven de grond eindigen (ik kan er wat naast zitten, maar het is zeker beneden ooghoogte voor mij). Bij ongeveer de helft van de deuren werkt het oorspronkelijke slot niet meer en is een schuif aangebracht om de deur te sluiten. Indicaties van “bezet” hoef je al helemaal niet te verwachten. Het toiletpapier is, afhankelijk van waar je komt, flinterdun, dus een aantal keer dubbelvouwen is noodzakelijk.

Het handen wassen gaat, gelukkig, gewoon zoals het hoort.

Ruim een week geleden ben ik met een studente en een andere postdoc naar Elora gefietst. Elora is een plaatsje dat een kleine 25 kilometer ten noordoosten van Waterloo ligt. De weg erheen voert door voornamelijk agrarisch gebied waar veel Mennonieten wonen. Het was zondag, en dus zag je veel van hun zwarte koetsen rijden, vermoedelijk richting kerk.

Iets minder dan halverwege ligt West Montrose. Een klein plaatsje met een overdekte brug: de enige die in Ontario nog bestaat, zo meldt een bord erbij. De brug staat ook wel bekend als de “Kissing Bridge.”

De belangrijkste trekpleister van Elora is de kloof waar de Grand River zich een weg doorheen baant. Op sommige plaatsen is hij wel 22 meter diep. Hij is niet alleen indrukwekkend om te bekijken, maar ook een populaire bestemming voor veel watersporters. Een favoriete bezigheid is om je in een opgeblazen autoband door de stroom mee te laten voeren.

Zelf hebben we het maar droog gehouden en zijn we gaan lunchen in de Elora Mill Inn, een hotel en restaurant met geweldig uitzicht over de rivier en kloof. Het restaurant heeft een balkon dat boven het water hangt, pal naast een waterval. Het overdonderende geluid heb je na een tijdje wel gehoord, maar het uitzicht is prachtig!

Met het weer hebben we het enorm getroffen: ‘s ochtends was het niet te warm (we zijn om 8 uur vertrokken en waren om 10 uur in Elora), en ‘s middags zorgde wat bewolking en een opstekende wind voor de nodige verkoeling. Toch heb ik nog ruim 2 liter water gedronken… Eenmaal thuis ben ik na een douche meteen naar bed gegaan, en op maandagochtend voelde ik me nog alles behalve fit. In de loop van de dag ging het beter, en woensdag was ook de spierpijn verdwenen (opvallend feitje: ik had niet alleen spierpijn in mijn benen maar ook in mijn bovenarmen! Ik denk dat dat komt omdat mijn stuur te laag staat, waardoor ik er te veel op leun).

Ondertussen ben ik me aan het voorbereiden op een bliksembezoek aan Nederland, voorafgaand aan mijn definitieve terugkeer over ruim een maand. Ik heb mijn winterkleren al ingepakt!

…met je oranje bloemkool.

Vorige week donderdag, 1 juli, was het Canada Day, de dag waarop de Canadezen de geboortedag van hun land vieren (1 juli 1867). Het is een feestdag waarop de Canadezen kamperen, barbecuen en vuurwerk afsteken.

Ik nam de kans waar om een flinke fietstocht te maken (50 kilometer, en omdat het land hier niet vlak is was dat een behoorlijk eind), met onderweg een bezoek aan een overdekte vlindertuin. ‘s Avonds was ik (net) op tijd terug voor het vuurwerk dat op een veld bij de universiteit werd afgestoken. Dit leverde de volgende foto’s op: