Stefan's Waterloo Just another WordPress weblog

Ik heb sinds december ook een camera die nog fotorolletjes gebruikt. Ik had er zwart-wit film in zitten, en heb de foto’s afgelopen zaterdag laten ontwikkelen, afdrukken en scannen (het is tenslotte 2010). Hier is een selectie van beelden van Waterloo, Kitchener en de kloof bij Elora:

En zo eindig ik mijn weblog met een foto van hetzelfde gebouw waarmee ik begonnen ben: het oude stationnetje van Waterloo, dat nu alleen nog voor toerisme gebruikt wordt. Ik hoop jullie snel weer te zien in Nederland, en laat wel weten wanneer het volgende weblog de lucht in gaat!

Gisteren (zaterdag) was het weer gewoon te mooi om thuis te blijven, zelfs al is er nog genoeg te doen voordat ik kan vertrekken! Dus heb ik mijn fiets gepakt, mijn fietstassen gevuld (onder meer met lenzen voor mijn camera die ik vervolgens niet gebruikt heb), en ben ik op pad gegaan. Ik was nog niet ten westen van Waterloo geweest, dus dat werd de richting. Ik had een aardig rondje uitgezet van zo’n 30 kilometer, met onderweg een lunch in St. Agatha. En zo gezegd, zo gedaan. De heenweg bleek behoorlijk heuvelachtig te zijn. Achteraf bleek dat ik meer omhoog dan omlaag moet zijn gegaan, want de terugweg van St. Agatha bleek vrijwel ëën lange afdaling! Na afloop heb ik nog even op mijn balkon gezeten met laptop en frappuccino van Starbucks.

Morgen (maandag) is mijn laatste dag op de universiteit, dinsdag wordt mijn appartement geleegd (het verhuurbedrijf haalt de meubels op en een collega die net begint neemt de rest van mijn huisraad over) en breng ik mijn fiets naar de persoon die hem gekocht heeft. Woensdag vlieg ik terug, en donderdag land ik in Nederland!

Ik ga weer snel verder met inpakken, en laat nog wat foto’s van mijn fietstocht hier achter:

Afgelopen weken heb ik regelmatig dingen gegeten die al een tijdje in mijn kast stonden (voorraden voor als ik ingesneeuwd zou raken). Veel bonen in tomatensaus dus (ze kennen hier geen verschil tussen witte en bruine bonen). Maar ook dit:

Dit goedje heet “Mac and Cheese,” wat een afkorting is voor Macaroni en Kaas. Dus macaroni in een kaas-achtig sausje. Komt uit een pak (gebruiksaanwijzing: kook de macaroni in water, voeg melk, boter en poedertje toe, roer), smaakt verschrikkelijk. Maar ik moest het toch een keer proberen… Ik heb 2 of 3 happen genomen, en daarna een blik bonen opengemaakt.

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. En de tijd van gaan komt heel dichtbij nu. Veel van mijn spullen worden pas dinsdag opgehaald, maar nu al ben ik druk aan het opruimen en inpakken. De tien foto’s die boven mijn bank hingen zijn al weg, en vanavond is het tijd om afscheid te nemen van mijn trombone.

Nou ja, “mijn” trombone is het niet echt, ik heb hem sinds december te huur van de lokale muziekwinkel. Ik wilde toch iets met muziek doen terwijl ik hier was, en het leek me leuk om een nieuw instrument te leren spelen. Dat werd dus de trombone. Maar dat viel me nog best tegen! Een trombone is toch een compleet ander instrument dan een trompet, dus veel hulp bood mijn eerdere ervaring niet. Maar na ruim acht maanden kon ik er toch redelijk mee vooruit. Afgelopen maandag nog heb ik samen met mijn docent en een andere leerling van hem gespeeld, en dat ging helemaal niet slecht!

In Nederland ga ik, voorlopig in ieder geval, toch weer de trompet oppakken.

Wees maar gerust, ik ben er nog! Na een weekje Nederland ben ik nu al anderhalve week terug in Canada. Ik heb in die tijd nog niet veel bijzonders gedaan (gewerkt en een zware verkoudheid gehad). Behalve dan dinsdagochtend. Toen heb ik de vroegste bus naar Mississauga (een voorstadje van Toronto) genomen. Die vertrok om 5:43 uur, en zorgde dat ik om 7 uur op mijn bestemming was.

Die bestemming was een winkelcentrum met de naam Square One. De Apple winkel aldaar, om meer precies te zijn. De rij voor die winkel, als je het echt helemaal precies wil weten.

Apple maakt namelijk telefoons. En daar wil ik er eentje van kopen. Helaas kan Apple ze niet aangesleept krijgen, waardoor je ofwel (in Nederland) op een wachtlijst komt, ofwel (in het buitenland) je geluk kunt beproeven bij een Apple Store. Die krijgen namelijk wat meer voorraad dan de rest.

In Canada is de afgelopen weken de gewoonte ontstaan om, uren voor openingstijd, in de rij te gaan staan voor die telefoon. Als er dan die dag toevallig een nieuwe voorraad geleverd wordt, dan wordt die verkocht aan de mensen in de rij. Dat wilde ik dus wel eens proberen! Zo zag de rij er om 7 uur uit:

Een half uur later (gelukkig, ze had ook tot de openingstijd van 10 uur kunnen wachten) kwam de filiaalmanager naar buiten. Ze schreef de namen op van de voorste 10 tot 15 mensen, en sloot de rij achter hun af: ze hadden er nog zo’n 20 van de vorige dag, en er zouden geen nieuwe geleverd worden die dag…

De voorste mensen stonden er schijnbaar al om een uur of 5. Ook wilden de meesten twee telefoons kopen, die waarschijnlijk meteen het Canadese equivalent van Marktplaats.nl op gaan, met een marge van een paar honderd dollar… Een persoon die maandag ook al buiten de boot gevallen was, vertelde dat hij de voorste persoon herkende: die stond er maandag ook al. Apple heeft een limiet van 2 per persoon, maar controleert dat niet van dag tot dag.

Om 8:40 uur stapte ik op de bus terug naar Waterloo. Zonder telefoon. Ik weet niet of ik het nog een keer ga proberen. Zo’n buskaartje is toch weer 25 dollar, en het personeel kan geen voorspellingen doen over leveringen tot ze voor hun neus staan.

Ik zit hier op het vliegveld met nog twee uur voordat het instappen begint. Bij uitstek de tijd om het over een belangrijk onderwerp te hebben: het toilet. Een typisch Noord-Amerikaans toilet (er is geen verschil tussen de Verenigde Staten en Canada) bestaat uit een grote kom, meestal van het merk “American Standard”, waar flink wat water in staat, veel meer dan je in een Nederlands toilet zou verwachten. Het doorspoelen is een hele ervaring: er ontstaat een ware draaikolk, en uiteindelijk verdwijnt het water met een luid geslurp (zie deze strip).

De nadelen van dit type toilet zijn aanzienlijk: de draaikolk kan flink spetteren, en ik heb nooit zoveel verstopte toiletten gezien als hier.

De verdere inrichting van een (openbare) toiletruimte stemt niet vrolijker. De toiletpotten zijn gescheiden door houten schotten en deuren, die ongeveer 20 centimeter boven de grond beginnen en zo’n 1 meter 85 boven de grond eindigen (ik kan er wat naast zitten, maar het is zeker beneden ooghoogte voor mij). Bij ongeveer de helft van de deuren werkt het oorspronkelijke slot niet meer en is een schuif aangebracht om de deur te sluiten. Indicaties van “bezet” hoef je al helemaal niet te verwachten. Het toiletpapier is, afhankelijk van waar je komt, flinterdun, dus een aantal keer dubbelvouwen is noodzakelijk.

Het handen wassen gaat, gelukkig, gewoon zoals het hoort.

Ruim een week geleden ben ik met een studente en een andere postdoc naar Elora gefietst. Elora is een plaatsje dat een kleine 25 kilometer ten noordoosten van Waterloo ligt. De weg erheen voert door voornamelijk agrarisch gebied waar veel Mennonieten wonen. Het was zondag, en dus zag je veel van hun zwarte koetsen rijden, vermoedelijk richting kerk.

Iets minder dan halverwege ligt West Montrose. Een klein plaatsje met een overdekte brug: de enige die in Ontario nog bestaat, zo meldt een bord erbij. De brug staat ook wel bekend als de “Kissing Bridge.”

De belangrijkste trekpleister van Elora is de kloof waar de Grand River zich een weg doorheen baant. Op sommige plaatsen is hij wel 22 meter diep. Hij is niet alleen indrukwekkend om te bekijken, maar ook een populaire bestemming voor veel watersporters. Een favoriete bezigheid is om je in een opgeblazen autoband door de stroom mee te laten voeren.

Zelf hebben we het maar droog gehouden en zijn we gaan lunchen in de Elora Mill Inn, een hotel en restaurant met geweldig uitzicht over de rivier en kloof. Het restaurant heeft een balkon dat boven het water hangt, pal naast een waterval. Het overdonderende geluid heb je na een tijdje wel gehoord, maar het uitzicht is prachtig!

Met het weer hebben we het enorm getroffen: ‘s ochtends was het niet te warm (we zijn om 8 uur vertrokken en waren om 10 uur in Elora), en ‘s middags zorgde wat bewolking en een opstekende wind voor de nodige verkoeling. Toch heb ik nog ruim 2 liter water gedronken… Eenmaal thuis ben ik na een douche meteen naar bed gegaan, en op maandagochtend voelde ik me nog alles behalve fit. In de loop van de dag ging het beter, en woensdag was ook de spierpijn verdwenen (opvallend feitje: ik had niet alleen spierpijn in mijn benen maar ook in mijn bovenarmen! Ik denk dat dat komt omdat mijn stuur te laag staat, waardoor ik er te veel op leun).

Ondertussen ben ik me aan het voorbereiden op een bliksembezoek aan Nederland, voorafgaand aan mijn definitieve terugkeer over ruim een maand. Ik heb mijn winterkleren al ingepakt!

…met je oranje bloemkool.

Vorige week donderdag, 1 juli, was het Canada Day, de dag waarop de Canadezen de geboortedag van hun land vieren (1 juli 1867). Het is een feestdag waarop de Canadezen kamperen, barbecuen en vuurwerk afsteken.

Ik nam de kans waar om een flinke fietstocht te maken (50 kilometer, en omdat het land hier niet vlak is was dat een behoorlijk eind), met onderweg een bezoek aan een overdekte vlindertuin. ‘s Avonds was ik (net) op tijd terug voor het vuurwerk dat op een veld bij de universiteit werd afgestoken. Dit leverde de volgende foto’s op:

Quizje: wat is de nationale zomersport van Canada? Het antwoord volgt aan het einde van dit stuk. Eén ding is het niet: voetbal. Sinds 1986 heeft Canada niet meer aan het WK deelgenomen (Nieuw-Zeeland was in 1982 nog vertegenwoordigd en beleefde dit jaar zijn terugkeer). Dat wil niet zeggen dat het WK hier niet leeft. De wedstrijden zijn live op TV, en veel café’s gaan eerder open om de wedstrijden te vertonen (de wedstrijden van 16:00 uur beginnen hier vanwege het tijdsverschil om 10 uur ‘s ochtends, en in de groepsfase was de eerste aftrap om half 8).

Doordat er niet voor Canada te juichen valt kunnen Canadezen hun land van herkomst steunen. Een van de manieren is door een vlaggetje tussen het autoraam te klemmen, en daar wordt verrassend veel gebruik van gemaakt. Je krijgt een bonte mix van vlaggen te zien: Duitsland (vaak betreft het een zwarte Volkswagen), Spanje, Argentinië, Italië en zelfs Ghana komen voorbij. Ook een enkele Nederlandse vlag, al lijken die wat zeldzamer dan de Zuid-Amerikaanse landen.

Het meest opvallend was een auto (inderdaad, een zwarte Volkswagen) die zowel een Duitse als een Nederlandse vlag voerde! De chauffeur had een oranje shirt aan, dus ik geef hem het voordeel van de twijfel…

Oh, en de nationale zomersport? Lacrosse natuurlijk!