Stefan aan de onderkant van de wereld Verhalen en foto’s vanuit Nieuw-Zeeland

Het symbool van Nieuw-Zeeland is, behalve de zilveren varen, toch wel de kiwi. Nee, niet de vrucht, maar de vogel. Het is een vogel die niet vliegt, en om die reden is hij dan ook ernstig bedreigd. Als je hem in het wild wil zien, dan moet je overnachten op een van de eilanden die als reservaat aangewezen zijn, ver van de bewoonde wereld. Het zijn namelijk nachtdieren.

Maar er zijn ook andere mogelijkheden. De eerste is Karori Wildlife Sanctuary, waar ik al eerder over geschreven heb. Afgelopen week heb ik daar de wandeling bij nacht gedaan, die net voor zonsondergang begint en ongeveer 2 uur duurt. Het is wonderbaarlijk te horen hoe het bos tot leven komt zo vlak voor de duisternis invalt, een ware kakofonie van zingende en krijsende vogels. Maar daarna werd het snel stil, en pas toen we bijna bij de uitgang waren hoorden we de kreet van een kiwi. We hebben er geen gezien die nacht.

De andere optie, hier in Wellington, is om de dierentuin te bezoeken. Daar hebben ze een verblijf waarin het ritme van dag en nacht precies andersom is, zodat de kiwi’s tijdens openingstijd wakker zijn. Met een paar rode lichten (die ze niet zien) wordt de ruimte verlicht. Ik weet niet zeker of we komende twee weken nog tijd hebben om een dierentuin te bezoeken, dus ik ben vandaag nog snel even gegaan.

De eerste keer in het kiwi-verblijf had ik pech: er bewoog daar helemaal niets! Teleurgesteld bekeek ik de rest van de dierentuin (die niet heel bijzonder was. We zijn wat dat betreft best verwend in Nederland). Ik had al het plan gemaakt om naar Blijdorp te gaan terug in Nederland, want daar hebben ze deze beestjes ook. Op de terugweg toch nog een keer door het kiwi-verblijf, en toen had ik geluk! Bovenstaand exemplaar was wakker en bezig met rondwroeten.

Kiwi’s hebben hun neusgaten helemaal aan de punt van hun snavel zitten, iets wat geen enkele andere vogel heeft. Je kon hem horen ademen. Hij huppelt op een heel bijzondere manier rond: met een soort sprongen waarbij zijn kop op dezelfde hoogte blijft. Het arme beestje moest wel schrikken van de flits van mijn camera…

Tijd om in te pakken! Ik denk niet dat ik komende twee weken tijd heb om hier veel te schrijven, maar dat houden jullie tegoed!