Stefan aan de onderkant van de wereld Verhalen en foto’s vanuit Nieuw-Zeeland

Het reguliere verslag was, geloof ik, bij Kapiti Island blijven steken. Twee dagen later was het prachtig weer, en heb ik misschien wel mijn langste wandeling gemaakt. Ik heb de City to Sea Walkway genomen (jawel, van de stad naar de zee), en van daaruit de Southern Walkway (jawel, naar het zuiden) terug. Achteraf gezien had ik wat eerder van die laatste wandeling moeten afwijken en terug moeten keren naar mijn apartement. Nu bleef het ding maar verder en verder gaan, en kwam ik vermoeider thuis dan nodig was.

De week erna heb ik een nachtelijke rondleiding gevolgd door Karori Sanctuary, in de hoop Kiwi’s te zien. Je hebt al kunnen lezen hoe dat is afgelopen.

De week daarna ben ik met Geoff, met wie ik daar op de universiteit heb samengewerkt, naar Mount Holdsworth gegaan. In een dag zijn we naar boven gelopen en geklommen, en weer terug naar beneden. Het uitzicht is er adembenemend, en het is er heerlijk stil: je bent een behoorlijk eind van de bewoonde wereld verwijderd. Op de top lag zelfs hier en daar nog wat sneeuw!

In de daarop volgende week heb ik nog wat avondfoto’s van Wellington gemaakt, waaronder wat foto’s van de Bucket Fountain (die eindelijk, na zo’n 2 maanden, opgeknapt en teruggeplaatst was). En in het laatste weekend in Wellington heb ik de Eastern Walkway gelopen (langs de zuidkust van het Miramar schiereiland) en de dierentuin bezocht.

Laat ik dit bericht verder in het Engels schrijven.

Hurray for Omega Rental Cars! Not for providing us with two well-maintained, clean cars. Not for picking us up from and delivering us to airports (even waiting for a delayed flight). Not for their friendly, helpful personnel. Not for their optional low-cost navigation system. Sure, they did all that. But also, when I e-mailed them if they had, by any chance, found my GPS datalogger (used to make the graphs earlier in the weblog), they e-mailed me that they had, and sent a device that I had thought lost to a contact of mine in New Zealand! This means I will be reunited with my little black three-button device with voice signals (“Satellite Positioning.”).

Thank you, Omega Rental Cars, for your outstanding service!

Ik ga nog geen uitgebreid verslag doen, maar bij deze heb ik toch voor elke dag 1 foto uitgezocht. Bonus voor de liefhebbers: een foto van elk van de twee auto’s (een voor het zuideiland, een voor het noordeiland).

Het symbool van Nieuw-Zeeland is, behalve de zilveren varen, toch wel de kiwi. Nee, niet de vrucht, maar de vogel. Het is een vogel die niet vliegt, en om die reden is hij dan ook ernstig bedreigd. Als je hem in het wild wil zien, dan moet je overnachten op een van de eilanden die als reservaat aangewezen zijn, ver van de bewoonde wereld. Het zijn namelijk nachtdieren.

Maar er zijn ook andere mogelijkheden. De eerste is Karori Wildlife Sanctuary, waar ik al eerder over geschreven heb. Afgelopen week heb ik daar de wandeling bij nacht gedaan, die net voor zonsondergang begint en ongeveer 2 uur duurt. Het is wonderbaarlijk te horen hoe het bos tot leven komt zo vlak voor de duisternis invalt, een ware kakofonie van zingende en krijsende vogels. Maar daarna werd het snel stil, en pas toen we bijna bij de uitgang waren hoorden we de kreet van een kiwi. We hebben er geen gezien die nacht.

De andere optie, hier in Wellington, is om de dierentuin te bezoeken. Daar hebben ze een verblijf waarin het ritme van dag en nacht precies andersom is, zodat de kiwi’s tijdens openingstijd wakker zijn. Met een paar rode lichten (die ze niet zien) wordt de ruimte verlicht. Ik weet niet zeker of we komende twee weken nog tijd hebben om een dierentuin te bezoeken, dus ik ben vandaag nog snel even gegaan.

De eerste keer in het kiwi-verblijf had ik pech: er bewoog daar helemaal niets! Teleurgesteld bekeek ik de rest van de dierentuin (die niet heel bijzonder was. We zijn wat dat betreft best verwend in Nederland). Ik had al het plan gemaakt om naar Blijdorp te gaan terug in Nederland, want daar hebben ze deze beestjes ook. Op de terugweg toch nog een keer door het kiwi-verblijf, en toen had ik geluk! Bovenstaand exemplaar was wakker en bezig met rondwroeten.

Kiwi’s hebben hun neusgaten helemaal aan de punt van hun snavel zitten, iets wat geen enkele andere vogel heeft. Je kon hem horen ademen. Hij huppelt op een heel bijzondere manier rond: met een soort sprongen waarbij zijn kop op dezelfde hoogte blijft. Het arme beestje moest wel schrikken van de flits van mijn camera…

Tijd om in te pakken! Ik denk niet dat ik komende twee weken tijd heb om hier veel te schrijven, maar dat houden jullie tegoed!

Dit eiland ligt voor de kust, ongeveer een uur rijden vanuit Wellington. Per dag worden er maximaal 50 mensen opgelaten, die eerst hun tas moeten controleren op de aanwezigheid van “pests” (denk aan muizen en zo, die er per ongeluk in gekropen kunnen zijn). Alle rommel moet je zelf weer van het eiland meenemen, want het is eerst en vooral een eiland voor vogels.

Er werd vanuit de wiskunde-faculteit een uitstapje naar dit eiland georganiseerd, en daar kon ik natuurlijk geen nee tegen zeggen! De dag begon niet al te best: een druilerige regen, en laaghangende wolken die het eiland verborgen hielden. Tijdens de korte wandeling van de aanlegplek van de boot naar de overkapping waar we ons (verplichte!) welkomstpraatje kregen liepen we vrijwel letterlijk door een regenwolk heen. Ik ben zelden in zo’n korte tijd zo nat geworden.

Na het praatje was het, vreemd genoeg, droog geworden, en dat is het de rest van de dag gebleven! In het bos hingen wel flarden mist en was de luchtvochtigheid erg hoog, maar verder was het een hele fijne dag.

De foto’s hieronder zijn genomen op verschillende plekken in Wellington, op 2 verschillende dagen. De wat meer zonnige zijn genomen toen ik op weg was naar de autoverhuurder om een auto te bespreken. Die dag heb ik – volgens mijn GPS ontvanger – zo’n 18 kilometer gelopen. Ik heb dan ook de toeristische route genomen, door de Botanische Tuinen (waar ik ondermeer een Fantail-koppeltje zag nestelen), langs het huis van de premier van Nieuw-Zeeland en nog over een heuvel heen. En toen nog terug, door het havengebied…

Maar, zoals ze hier zeggen, “You can’t beat Wellington on a good day.”

Remember, remember the fifth of November,
The gunpowder, treason and plot,
I know of no reason
Why the gunpowder treason
Should ever be forgot.

Op 5 november 1605 probeerde Guy Fawkes de koning van Engeland en het hele parlement op te blazen met buskruit. Dat mislukte, en om dat te vieren steken ze, overal waar de Koningin van Engeland heerst, vuurwerk af op 5 november. Hier in Wellington vond een spectaculaire show plaats vanaf twee boten in de haven. Helaas kwam ik er te laat achter, en heb ik het vuurwerk vanaf het dakterras van mijn appartement moeten bekijken.

Op de verslagen van nieuwe uitstapjes zul je nog even moeten wachten. Hier zijn wat foto’s die een idee geven van het uitzicht dat ik heb: vanuit mijn appartement, vanuit mijn kantoor op de universiteit, en vanuit het trappenhuis. En ook maar meteen een foto van het appartement zelf.

Bijna een maand geleden, op 28 september, nam ik de bus naar Island Bay. Dit was in mijn tweede weekend in Nieuw-Zeeland. Wat me daar te wachten stond was een spectaculaire kustlijn met een branding vol rotsen waar de zee tegenaan beukte, een eerste blik op het Zuideiland, de Rode Rotsen en de Zeeberen. Die laatsten heten “fur seals” in het Engels, en volgens Wikipedia zou dit de Nederlandse vertaling zijn. Het is een nogal grote zeehondensoort. De kolonie die iets voorbij de Rode Rotsen verblijft bestaat alleen uit mannetjes. Ze overwinteren hier, en eind oktober vertrekken ze weer naar het zuiden voor het paringsseizoen. Als je ter plaatse komt begrijp je waarom ze deze lokatie gekozen hebben. De soms scherpe rotspartijen zorgen ervoor dat ze veilig zijn van roofdieren als orca’s en haaien.

De Rode Rotsen zijn een kleine groep rotsen aan de kust die een dieprode kleur vertonen. Volgens een Maori-legende is het Noordeiland begonnen als een vis. Maui, een mythologisch figuur, heeft het Noordeiland eigenhandig opgevist uit de zee. Als aas gebruikte hij bloed, en dat is wat de Rode Rotsen hun kleur geeft. Na het opvissen liet hij de vis over aan zijn broers terwijl hij naar de priester ging. Die broers kregen ruzie over de verdeling, en hakten er op los. Dit had tot gevolg dat het eiland niet egaal vlak is, maar veel bergen en dalen heeft.

Waarom schrijf ik nu pas over deze wandeling? Omdat ik er nogal tegenop zag om de foto’s uit te zoeken. Het waren er namelijk 300, en het heeft me vandaag een groot deel van de middag gekost om dat aantal terug te brengen tot 108… Die zal ik hier niet allemaal plaatsen (al was het maar omdat mijn internetverbinding niet de snelste is), maar een paar van de mooiste gun ik jullie wel.

(Vervolg op dit bericht)

Gelukkig hebben nog behoorlijk wat vogelsoorten de invasies overleefd. Hier zijn een aantal foto’s van de soorten die ik al heb kunnen vastleggen. Ik hoop dat ik er nog meer te zien krijg, en met een uitstapje naar Kapiti Island in het vooruitzicht moet dat lukken! Bovendien ga ik niet terug naar huis voor ik een Kiwi gezien heb. En dan bedoel ik niet het fruit, maar de vogel. Deze leeft ‘s nachts en kan niet vliegen maar scharrelt met zijn lange snavel door de bladeren.