Stefan aan de onderkant van de wereld Verhalen en foto’s vanuit Nieuw-Zeeland

Ik ga nog geen uitgebreid verslag doen, maar bij deze heb ik toch voor elke dag 1 foto uitgezocht. Bonus voor de liefhebbers: een foto van elk van de twee auto’s (een voor het zuideiland, een voor het noordeiland).

Het symbool van Nieuw-Zeeland is, behalve de zilveren varen, toch wel de kiwi. Nee, niet de vrucht, maar de vogel. Het is een vogel die niet vliegt, en om die reden is hij dan ook ernstig bedreigd. Als je hem in het wild wil zien, dan moet je overnachten op een van de eilanden die als reservaat aangewezen zijn, ver van de bewoonde wereld. Het zijn namelijk nachtdieren.

Maar er zijn ook andere mogelijkheden. De eerste is Karori Wildlife Sanctuary, waar ik al eerder over geschreven heb. Afgelopen week heb ik daar de wandeling bij nacht gedaan, die net voor zonsondergang begint en ongeveer 2 uur duurt. Het is wonderbaarlijk te horen hoe het bos tot leven komt zo vlak voor de duisternis invalt, een ware kakofonie van zingende en krijsende vogels. Maar daarna werd het snel stil, en pas toen we bijna bij de uitgang waren hoorden we de kreet van een kiwi. We hebben er geen gezien die nacht.

De andere optie, hier in Wellington, is om de dierentuin te bezoeken. Daar hebben ze een verblijf waarin het ritme van dag en nacht precies andersom is, zodat de kiwi’s tijdens openingstijd wakker zijn. Met een paar rode lichten (die ze niet zien) wordt de ruimte verlicht. Ik weet niet zeker of we komende twee weken nog tijd hebben om een dierentuin te bezoeken, dus ik ben vandaag nog snel even gegaan.

De eerste keer in het kiwi-verblijf had ik pech: er bewoog daar helemaal niets! Teleurgesteld bekeek ik de rest van de dierentuin (die niet heel bijzonder was. We zijn wat dat betreft best verwend in Nederland). Ik had al het plan gemaakt om naar Blijdorp te gaan terug in Nederland, want daar hebben ze deze beestjes ook. Op de terugweg toch nog een keer door het kiwi-verblijf, en toen had ik geluk! Bovenstaand exemplaar was wakker en bezig met rondwroeten.

Kiwi’s hebben hun neusgaten helemaal aan de punt van hun snavel zitten, iets wat geen enkele andere vogel heeft. Je kon hem horen ademen. Hij huppelt op een heel bijzondere manier rond: met een soort sprongen waarbij zijn kop op dezelfde hoogte blijft. Het arme beestje moest wel schrikken van de flits van mijn camera…

Tijd om in te pakken! Ik denk niet dat ik komende twee weken tijd heb om hier veel te schrijven, maar dat houden jullie tegoed!

Dit eiland ligt voor de kust, ongeveer een uur rijden vanuit Wellington. Per dag worden er maximaal 50 mensen opgelaten, die eerst hun tas moeten controleren op de aanwezigheid van “pests” (denk aan muizen en zo, die er per ongeluk in gekropen kunnen zijn). Alle rommel moet je zelf weer van het eiland meenemen, want het is eerst en vooral een eiland voor vogels.

Er werd vanuit de wiskunde-faculteit een uitstapje naar dit eiland georganiseerd, en daar kon ik natuurlijk geen nee tegen zeggen! De dag begon niet al te best: een druilerige regen, en laaghangende wolken die het eiland verborgen hielden. Tijdens de korte wandeling van de aanlegplek van de boot naar de overkapping waar we ons (verplichte!) welkomstpraatje kregen liepen we vrijwel letterlijk door een regenwolk heen. Ik ben zelden in zo’n korte tijd zo nat geworden.

Na het praatje was het, vreemd genoeg, droog geworden, en dat is het de rest van de dag gebleven! In het bos hingen wel flarden mist en was de luchtvochtigheid erg hoog, maar verder was het een hele fijne dag.

De foto’s hieronder zijn genomen op verschillende plekken in Wellington, op 2 verschillende dagen. De wat meer zonnige zijn genomen toen ik op weg was naar de autoverhuurder om een auto te bespreken. Die dag heb ik – volgens mijn GPS ontvanger – zo’n 18 kilometer gelopen. Ik heb dan ook de toeristische route genomen, door de Botanische Tuinen (waar ik ondermeer een Fantail-koppeltje zag nestelen), langs het huis van de premier van Nieuw-Zeeland en nog over een heuvel heen. En toen nog terug, door het havengebied…

Maar, zoals ze hier zeggen, “You can’t beat Wellington on a good day.”

Remember, remember the fifth of November,
The gunpowder, treason and plot,
I know of no reason
Why the gunpowder treason
Should ever be forgot.

Op 5 november 1605 probeerde Guy Fawkes de koning van Engeland en het hele parlement op te blazen met buskruit. Dat mislukte, en om dat te vieren steken ze, overal waar de Koningin van Engeland heerst, vuurwerk af op 5 november. Hier in Wellington vond een spectaculaire show plaats vanaf twee boten in de haven. Helaas kwam ik er te laat achter, en heb ik het vuurwerk vanaf het dakterras van mijn appartement moeten bekijken.

Op de verslagen van nieuwe uitstapjes zul je nog even moeten wachten. Hier zijn wat foto’s die een idee geven van het uitzicht dat ik heb: vanuit mijn appartement, vanuit mijn kantoor op de universiteit, en vanuit het trappenhuis. En ook maar meteen een foto van het appartement zelf.